Oto ja, dziwaczka

/zając cały w buraczkach/

odbijam się karkiem
od ściany namiętnych marzeń

(vide odpowiedni fragment)

I proszę zauważyć, że to nie liryczna "ja" jest w tej drastycznej scenie stroną czynną - żeby uderzać karkiem o ścianę, trzeba stać do niej plecami! A zatem

TO MNĄ /moim karkiem/ KTOŚ/COŚ ODBIJA OD ŚCIANY.

Mieszanie różnych stylów - np. poetyckiej sztampy z lirycznym polotem - daje często efekt Wow! pt. "ni pies - ni wydra".

Ale kimże innym, jeśli nie tym właśnie odbijanym od ściany nieokreślonym czymś/kimś, jest tytułowa dziwaczka?

biegnę po kaktusie snów niespełnionych
łżąc mu /temu kaktusowi/ prosto w oczy

Bieg po kaktusach to metafora mąk Tantala na Madejowym łożu sprawiedliwości