Piękny i bardzo emocjonalny wiersz o rozstaniu. A stereotypy? Cóż...

Dziękuję za komentarze. Wszak o biegi nie chodzi, ale o wiersz jako całość. Polacy jak widać na Twoim przykładzie wrzosie, jednak są niezmiernie stereotypowi. Chociaż, jak dotąd nie spotkałam się z nikim, kto na temat piegów, byłby aż tak uprzedzony. Mnie może pani też nie lubić. Jestem brunetką, a moje piegi szczególnie w lecie-uwielbiam-właśnie wtedy nabierają przyjemnego wyrazu i ładnie komponują się z opalenizną :)

W wierszu jednak nie nawiązywałam do moich piegów.

piegi* (literówka)

Mnie piegi nie przeszkadzają, wręcz odwrotnie, ujęły za serce, bo takie jest prawdziwe lato. Piegi wcale nie muszą być też bardzo wyraźne, a są śladami słońca na twarzy.
Trochę mi zgrzytnęło określenie "ochrzcił cię plakietką obawy". Nie jestem pewna, choć rozumiem sens. Jeśli słowo "ochrzcić" jest równoznaczne z "nazwać", to nie pasuje mi nazwać kogoś "plakietką obawy". Plakietka to jakaś tabliczka lub coś podobnego, co nas identyfikuje. Chyba nie można kogoś nazwać tabliczką (...)?
Logicznie pasowałoby "dał ci plakietkę obawy" lub też "ochrzcił cię mistrzynią obawy".
Poza tym wiersz świetny, powtórzenie "nie odchodź" wzrusza.