Jak się nie powinno gubić człowieka

Wiersz ordynarnie egoistyczny pamięci Macieja Antoniego Suszka

Istnieć

kiedy bezwzględne gesty

gubią się w gęstym lesie podawanych palców

chociaż dłoń w bezruchu

Zaistnieć

zwyczajnie ucieszyć się jeszcze

sporą ilością mroźnych zim

otulonych szczelnie w przykrótki los

Istnienie nadchodzi

kolejny wieczór z widokiem

którego nie trzeba koniecznie zapamiętać

(nawet bez popychania grzęźnie  tak spokojnie

że tylko patrzeć jak zakwitnie mu świt)

Nie istnieć

łapać łapczywe widmo wydarzeń

które bardzo powoli odzyskuje swój zapamiętany kształt

w końcu pojąć lęk niczym układ płatków róży

przerażający w swej doskonałości

tę całą resztę przez chwilę pięknych

ciętych kwiatostanów

Istnieć

wyciekać z siebie jak bezmózga poezja

nasiąkła niczym tępy klin w pamięci

skraść dłoń razem z palcami

nawet i bezruch

w pierwszej sekundzie po ostatnim tchnieniu

Potem wrzynać się boleśnie

we wszystkie brudne łapy lumperploretariatu

ciernie kolców zagłaskać na śmierć

wciąż wierząc w poezję i wiedząc dokładnie

że jako medykament na nic nie pomaga

Istnieć

w pół oddechu nie zgubić drugiego człowieka

nim do siodła bezruchu

przytroczy nas nasza giętkość ciała

w mozolnie na nowo utkanym horyzoncie

zatrzymać słowo

które chociaż raz podobne

do niepewnie stawianych hieroglifów

(w dodatku kipiących nadzieją na żywot wieczny)

Istnieć

dla samego siebie

(bo już nie da się tego ukryć)

bezboleśnie odebrać własny poród

i mieć w końcu taką śmierć

która tylko udaje śmierć.