Może jednak nie spyta? Może się uda? Może dzisiaj jeszcze mi się upiecze? Tylko że minął już miesiąc i zapowiedziała, iż mnie spyta. Cholera, że też musiałem zapomnieć o geografii!

Ryzyk fizyk, może wpierw spyta kogoś innego. Może jeszcze mam kilka minut czasu. Nie ma go co marnować.

Otworzyłem książkę na następnym temacie. Argentyna. Ledwie przeczytałem kilka pierwszych zdań, kiedy z wewnętrznego zaaferowania wyrwał mnie głos nauczycielki:

- Do odpowiedzi przyjdzie Zdzisiek. Jak tyś się uchował bez oceny?! Ach, prawda. Przecież leżałeś w szpitalu. No to chodź, miałeś już dość czasu na powtórzenie.

No to katastrofa! Co by tu wymyślić, co by wymyślić? Gorączkowo szukałem wyjścia z beznadziejnej sytuacji, wolniutko podnosząc się z ławki. Nic. Kompletnie nic sensownego nie przychodziło mi do głowy. Pustka, żaden z pomysłów nie był funta kłaków warty.

Ciągnąłem nogę za nogą, jakby każda ciągnęła za sobą worek cementu. Co by tu powiedzieć, jak uzasadnić prośbę o przełożenie? Już, już otwierałem usta, już chciałem błagalnie poprosić o przepytanie na następnej lekcji. Może geografka będzie dzisiaj łaskawa? Przecież wie, że ją bardzo lubię…

- Eee, pani profesor…

- Dobra, co się tak wleczesz, jakbyś szedł na ścięcie? Powiedz mi, co wiesz o Brazylii.

O Brazylii?! Czy ja dobrze słyszę? O Brazylii?! Wszelkie łaski na mnie spłynęły. O Brazylii!!! Ha! Cudownie, wspaniale, hip hip, hura! Wygrałem w totka, wygrałem miliona w totka! Jak to dobrze, że jeszcze nie zdążyłem poprosić, nie zdążyłem powiedzieć, że nie jestem przygotowany. - O Brazylii, o Brazylii – triumfalnie pobrzmiewało mi pod kopułką.

Od razu wrócił mi wigor. Już raźnym krokiem podszedłem do wiszącej mapy fizycznej Ameryki Południowej. Wziąłem wskaźnik i, jeżdżąc nim po mapie, pewnym głosem zacząłem perorować:

- Brazylia jest największym krajem Ameryki Południowej. Liczy siedemdziesiąt milionów mieszkańców. Stolicą od niedawna jest nowo zbudowana Brasilia, poprzednia stolica Rio de Janeiro. Językiem urzędowym jest portugalski, Większość mieszkańców to biali i Kreole, duża część to Metysi i Mulaci, prawie dziesięć procent to Murzyni, potomkowie niewolników przywiezionych z Afryki. Główne rzeki Brazylii to…

Słowotok wylewał mi się z ust z szybkością wodospadu. Wskaźnik śmigał po mapie. Rzucałem liczbami, wskazywałem główne miasta, pokazywałem, jak płyną rzeki, gdzie są umiejscowione główne bogactwa mineralne. Ledwie powstrzymywałem się od pogwizdywania z radości.

Tylko z tyłu głowy przebijała się natrętna myśl. Co będzie, jeżeli geografka spyta się jeszcze o inny kraj? Katastrofa! Muszę jak najdłużej mówić o Brazylii, przeciągnąć, ile się da. To moja jedyna szansa!

Ciągnę więc wykład, rzucam szczegółami, obudowuję przymiotnikami. Oby tylko nie zachciało się jej jeszcze mnie spytać o inny kraj, oby tylko ją zagadać!

- Dobrze, dobrze, starczy! – przebił się do mojej świadomości głos nauczycielki. Starczy!

- No Zdzisiu, aleś mnie zaskoczył. Nie pamiętam już, kiedy ostatnio słyszałam tak dobrą odpowiedź. Bardzo dobrą. Prawdę mówiąc, nie spodziewałam się tego. Jesteś dobry z geografii, ale dzisiaj przeszedłeś sam siebie. Gdyby była piątka z kwiatkiem, to dostałbyś taką ocenę, ale to już nie pierwsza klasa. Pięć! Już nie będę cię więcej pytała z zaległego materiału. Zakładam, po tak wspaniałej odpowiedzi, że nauczyłeś się wszystkiego. Zaliczam ci całość. Możesz siadać.

Zwróciła się do całej klasy:

- Widzicie? Zdzisiek nie był cały miesiąc w szkole, a sam potrafił się nauczyć. Więc kto chce, to może? Może! Trzeba tylko chcieć. Bierzcie z niego przykład. Pięknie, Zdzisiu, bardzo pięknie – uśmiech belferskiego zadowolenia rozjaśnił jej całą twarz.

Ho ho, ho ho ho! Cały w skowronkach, mało nie podskakując z radości, w czasie jej przemowy wróciłem na swoje miejsce i usiadłem w ławce.

- Pani profesor, pani profesor! Ale Zdzisiek dopiero na przerwie… auuu!!! – to nasza klasowa skarżypyta chciała znowu się „zasłużyć” i sprzedać moją tajemnicę. Na szczęście miała długi warkocz. Kolega za nią siedzący zdążył ją mocno pociągnąć za niego, jak za sznur na dzwonnicy. Od razu zamilkła, plotkara!

- Co się tam dzieje?!

- Nic, pani profesor. To tylko Kryśka uderzyła się o ławkę – kolega nie był w ciemię bity i zagłuszył dalsze słowa chcącej się zasłużyć, jednocześnie kopiąc ją w kostkę. Wreszcie pomogło. Jeszcze raz jęknęła, ale zamilkła. Geografce wystarczyło wytłumaczenie kolegi. Uff, udało się.

Pozostała część lekcji minęła już spokojnie, chociaż ciągle jeszcze byłem lekko poddenerwowany. Oby skarżypyta jednak nie zaczęła ponownie…

Ledwie zabrzmiał dzwonek na przerwę i wyszliśmy z klasy, doskoczyłem do plotkary:

- Spróbuj tak jeszcze raz, a… - nie potrzebowałem dokańczać. Mój wyraz twarzy i podsunięty pod oczęta skarżypyty kułak, były wymowniejsze niż słowa.

Tak skończyła się moja najwspanialsza z wielu szkolnych odpowiedzi. Była jak wisienka wieńcząca tort…

PS. Nie miałem już później z Kryśką żadnych problemów. No i ja się zmieniłem. W następnych latach szkolnych zaczęły już buzować hormony, więc i moje podejście do Kryśki się zmieniło.