Spotkali się przed wojną - chyba na Alejach..

Porozmawiać o smutkach, marzeniach, nadziejach.

W przyjaźni połączeni, jak to dwaj bogowie,

jeszcze nieświadomi, co skrywają w sobie.

Pisarz mówił, że jedzie. Poeta - zostaje.

Bo to, co niemożliwe, przecież się nie stanie.

I choć byli w humorze nader znakomitym,

obaj, gdy już wybrzmiało, posmutnieli przy tym.

Rację miał ten pierwszy. Świat się w jednej chwili

zapadł i rozpierzchnął. Więc się pomylili

wszyscy bliscy Poety. I pojął ten nowy

wymiar i dźwięk lęku - zgrzyt, trzask obcej mowy.

Spotkają się po latach obaj wielcy wieszcze.

Znowu w słońca upale, duchem młodzi jeszcze.

Co pożoga zabrała, nie zmieszczą w rozmowie.

Wśród szeptów, pośród gestów schyleni ku sobie.

Dla W G. i C.M.