Blaknąca mądrość

Mój 78-letni ojciec

spogląda wprost w czas -

ze smutku pęka mu serce

Jego cały uzbierany majdan

odpływa w milczeniu

Na zachętę do życia pozostała jedynie mądrość

która w tym całym bałaganie

wszak jest ostatnią metodą

na niebagatelną bezsilność starego człowieka

ostatnim jego szaleństwem –

decyduje o sobie

jakby go już nie było

Mój ojciec dawno przeliczył swą jesień

nawet zima mu teraz nie straszna

więc na niemal bezwłosą czaszkę

nie ma żadnego sensu zakładane czapki

Z pragnień zostały mu

być niezwyciężonym widzem pojedynków na sztućce

artystą drobnych kłopotów z zakalcem

wytrawnym taksówkarzem po bezzębnym niebie

Mój ojciec zrozumiał –

nic złego już się nie przydarzy

tej całej historii też nie było

wcale

rozsądniej jest teraz wyliczać zmarnowane szanse

Mój ojciec wie –

lepiej nic więcej nie mówić

żyje wszak już wystarczająco długo

w wyblakłych wspomnieniach

Już wie

że następnego ranka słońce może wstać po raz ostatni

I tylko ten nieznośny żal

że całą rozgrzebaną robotę

trzeba będzie zostawić

często mało kumatym  pajdokratom  i filistrom