Niczego nie gwarantuję

Zostaje po nas tylko skrawek ruchu,

porwane na strzępy tępe dłuto zagadek,

czasem duchowe pokrewieństwo z szerokością

i długością geograficzną.

(Charon ma w zanadrzu dokładne współrzędne

ale uparcie milczy).

Zostaje piaszczyste współczucie dla tych,

którym nie dane dopłynąć do brzegu pełnego niewymiarowych przesunięć

i brzydkich (dla gasnących oczu) grubych zrostów wyobraźni,

czuwanie we wciąż ożywianym powietrzu,

kapanie z przewlekle ciężkich chmur,

gdzie ustawiczna szamotanina kto (po trupach) wejdzie wyżej

na wymarzony obłoczek.

Zostanie piękne szaleństwo w wizji pozostania na ruchomym brzegu,

niedokończony, kiepski spektakl na klekoczącej, obrotowej scenie,

okrutny koszmar, bure wody płodowe,

pierworodne zapiski na pogniecionych świstkach,

myśli i przeczucia prenatalne.

Zostaną kłamstwa o nieodbytych triumfach,

na niemal nagich popiersiach zetlałe tabliczki,

nagle owdowiałe półki w pachnących stęchlizną szafach,

którym (nijak) nie dane rozpierzchnąć się po świecie.

Zostanie po nas poroniony skrawek, co (innym) wrzyna się w stopy,

obumierające kąty (kąt wszak zawsze jest ostry),

gwałtowne przebudzenie od świeżo skojarzonych faktów

co w nich tkwią, niczym zmurszała arka Noego,

wypchana po brzegi cmentarnym murem naczyń połączonych.

A to wszystko nie tak.

Na toasty zawsze wysupła się trochę czasu.

Wiec za nieliczenie się z nikim i z niczym,

za pozostawione (na nieoznakowanym rozstaju) zapasione serce.

Lecz brzęczy zagadka, czy zostanie głos syren na magicznej wyspie

kiedy kopniakiem odepchną nas od brzegu?

Niczego nie mogę ci zagwarantować.

Trudno zgadnąć.