Wczoraj dostąpiłam wątpliwego zaszczytu przebywania przez kilka godzin w centrum miasta i jak zwykle wróciłam kompletnie padnięta psychicznie. Ten hałas i pośpiech mnie rozkłada za każdym razem i bronię się przed wyjazdami, jak tylko mogę, a jeśli już wyjeżdżam to załatwiam hurtowo po kilka spraw w tempie iście sprinterskim i szybciutko wracam do domciu na moją ukochaną kanapę. I tak jest zawsze od lat. Zupełnie nie rozumiem jak ludzie mogą w mieście żyć i pozostać przy zdrowych zmysłach. Ja w takim tempie i ruchu wytrzymałabym góra tydzień i wylądowała w miejscu bez klamek. I to pewnie na dłużej. Miasto, szczególnie to duże i gwarne, nie ma dla mnie żadnego uroku. Czasem wprawdzie zdarzają się małe urokliwe miasteczka i w nich jestem w stanie wyobrazić sobie życie, ale tak ich mało. Nie lubię też miejscowości turystycznych i im bardziej znany i tłumnie odwiedzany kurort tym ja się od niego dalej trzymam. Nie jeżdżę np.do Zakopanego choć mam tam bardzo dobrych znajomych i byłam wielokrotnie zapraszana. Kiedyś jeździłam, gdy Zakopane było bardziej klimatyczne, jakieś takie swojskie, zwłaszcza obrzeża. A teraz to tylko beton i nieprzebrane tłumy, wszędzie.

Wczoraj wróciłam dodatkowo niezadowolona, gdyż wybrałam się do antykwariatu i już go nie zastałam, bo został zlikwidowany, a na dodatek i księgarnia, do niedawna dobrze zaopatrzona, została zmniejszona o połowę. Następny problem to to, że  półka z książkami z ezoteryką została zredukowana do kilku marnych pozycji... Zgroza i do czego ten świat zdąża...

I następna przyjemność- brak herbatek ziołowych w aptekach, a przecież są skuteczne i naprawdę leczą, a nie tylko tłumią objawy jak większość leków chemicznych. Chciałam kupić mieszankę na artretyzm i problemy z narządami ruchu i żadnej nie było nawet tej popularnej z Herbapolu, że o ziołach ojca Sroki nie wspomnę. No i musiałam iść do sklepu zielarskiego, który znajduje sie spory kawałek od centrum... Kupiłam sobie przy okazji miód i teraz cieszę się pyszną kawą z miodem i cynamonem... Tak więc nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło.

Dzisiaj od wczesnego przedpołudnia próbowałam złapać bezdomnego kota, który pojawił się kilka dni temu i już nie ma siły chodzić z głodu i braku jedzenia. Kot jest młody albo po prostu wynędzniały. Wygląda na jakieś pół roku. I jego los jest już raczej przesądzony i pomóc mu nie można, bo panicznie boi się ludzi i ucieka, gdy tylko w zasięgu wzroku człowieka zobaczy. Musiał być kiedyś czyjś, reaguje na wołanie, zatrzymuje się na chwilę i po chwili umyka w panice. Pewnie coś złego go ze strony człowieka spotkało. Teraz koczuje w krzakach przy drodze, ale co będzie w zimie? Z drugiej strony, czy do zimy przeżyje, gdy nie zaufa? Raczej trudno mu będzie, karmicieli u nas nie ma ani stodół, a na podwórkach są psy...

Moja nowa koteczka już się trochę oswoiła i nawet zaczęła wychodzić z kuchni, gdzie ją umieściłam, do pokoju dziennego i to w tym czasie, gdy w pokoju jest pies i koty. Wprawdzie warczy i fuczy, ale będzie dobrze... Jest trochę problemu z jedzeniem, ponieważ nie przepada za suchym jedzeniem ani za mięsem z ryżem. Je kartofle, zupy i kluski, bo pewnie tak była karmiona, a za zdrowa dieta dla kota to to nie jest...