Bardzo podoba mi się atmosfera wiersza. Ostatnie trzy wersy są jak prawdziwy szept.
Potknęłam się tylko na "wszechświecie, który zatrzymał się na moment, by kontemplować jego głębię", bo w myślach miałam przede wszystkim tego pięknego kobaltowego ptaka. Szukałam głębi, czyja to ona jest. Niebo w słowach "wzbił się pod niebo" było dla mnie tylko uzupełnieniem do ptaka. Dopiero po chwili zrozumiałam, że to głębia nieba. Ale może to tylko moje odczucie.

To z dalekiego Orientu chińska scenka-drzeworyt?a może malarstwo na płótnie? Delikatny kobiecy szept budzi kobaltowego ptaka - zimorodka? - który zrywa się do lotu i ginie w głębiach przestworzy.

Że to dzieje się właśnie TAM, poświadczają jedwabniki - motyle z tamtego świata.

Że to właśnie kobaltowy zimorodek a nie szept wzbił się w głębiny niebios, zaświadczają elementarne prawa akustyki