`jaki piękny dzień!` - mówi mrówka  

ciągnąc na grzbiecie sosnową igłę.  

`jaki piękny dzień!` szepcze kropla rosy  

i najczulej obmywa moje stopy.  

polny kwiat z wieńcem na głowie  

wita zastęp promieni słonecznych.  

tylko wrona, oburzona na cały świat, kracze złowieszczo...  

`jaki piękny dzień!` - krzyczy moje serce.  

oczy kłaniają się ku niebu i pozdrawiają ziemię.  

dłonie wtulają się cicho w kwiat lipy,  

a usta śpiewają hymn dziękczynienia.  

panie mój,  

weź w objęcia moje myśli, moje prośby, moją poezję.  

przytul je mocno do serca  

i zachowaj w najczystszej strunie wschodzącego światła.  

a ja, siłą wiosennego motyla, pofrunę aż pod chmury.  

kolejno stanę się: wodą, drzewem, wiatrem,  

obłokiem, i po raz tysięczny dotknę słońca.  

`jaki piękny dzień!` - nuci moja dusza...