Dialog bursztynowy

Po zbyt wielu manewrach i obrotach

(których nijak nie da się dokończyć przed świtem

w krainie wytrawnych filantropów)

będziemy wspólnie jęczeć

kto jest bardziej chory,

kto bardziej zmęczony,

kto biedniejszy, ale bardziej sprytny.

Nim marzenia staną się zbyt brutalne

i zatopią nas w płynnym niebycie

(plebejskim do szpiku kości)

uwolnimy ruch,

obrócimy w niwecz bezsensowny dialog.

Pochylimy się ku nam samym,

ufni, że zero plus zero

równa się do końca nie wiadomo co.

I zanim przezroczysta smuga

dogoni za,

przed

i dalej,

będziemy dialogiem swobodnie manewrować

pod ścisłą kontrolą.

W końcu przeżyjemy wszystkich filantropów.

My, komary zatopione w bursztynie.