WRZESIEŃ

(Pamięci bohaterów września 1939 r.)

Wrzesień. Miał być ciepły, kwitnący,

Jak całe lato owego roku.

Miał być złoty, miał być pachnący,

Los poskąpił mu tego uroku.

Nie było złotej polskiej jesieni,

Nie było nawet babiego lata,

Nie było z wolna żółknącej zieleni

I nadziei ginącej w zaświatach.

Nie było dzieci do szkoły idących,

Nie było żurawi krzykliwych,

Nie było ognisk na polach płonących,

Przy pługach oraczy leniwych.

Był wrzesień mroczny, czarny, płonący,

Były bomby, pociski, granaty,

Był huk samolotów trwożący

I złowieszczo grzmiące armaty.

Były miasta i wioski płonące,

Były pola leżące odłogiem,

Były całe oddziały ginące,

Były matki płaczące przed progiem.

Walczyła Warszawa, walczył Modlin,

Chociaż padło już Westerplatte,

Najmłodszy syn chwytał karabin,

Szedł do walki w ślad za starszym bratem.

Płonęły miasta, płonęły wioski,

Lecz naród wciąż walczył uparcie.

Płonęły serca pełne nadziei,

Że ich Ojczyzna nigdy nie zginie.