Ogryzając brudne dłonie z czystym sumieniem

Marionetka potrafi ogryźć sobie dłonie

aż do do swojego wiecznego, miękkiego gdzieś tam.

Wypluwa ból, gdy przestaje rozumieć,

dlaczego odkłada ogryzienie do reszty

z samych domysłów

jak to musi boleć.

Marionetka wsuwa dłonie w usta,

taszczy swoje gdzieś tam, wytykające jej błędy

uczenia się takiego bólu na pamięć.

Bawi się w watolinowego Boga, dobrego i złego,

choć taka zabawa wpycha w zgryz palce

o wiele głębiej.

Lalka bezwiedna, na wodzach fantazji

wpycha dłonie w otwór zwany jej ustami,

stwarza samą siebie, cyklicznie,

z planową przerwą na drugie śniadanie,

układa klechdy o Bogu, obrazkowe historyjki

bez żadnych sznurków,

bo z pełnymi ustami trudno zrozumieć

obiektywny obiektyw jej głupoty.

W niepewnej grze niedomówień,

na wzór i podobieństwo,

połknęła całą siebie, ogryzła na wylot

z czystym sumieniem i łzami bólu w oczach.

Kukiełko, tylko nie przełykaj.

Możesz łatwo się w ten sposób zranić

a ogryzionych do kości dłoni

nie utrzymasz na sznurku,

nawet na wodzy.