Czy zastanawiałeś się kiedykolwiek nad sensem umierania? Wyświechtany slogan, prawda? Ale za to jak uniwersalny. Można by go śmiało umieścić na tablicy złotych myśli lokalnej parafii, banerze reklamowym kliniki eutanazji, czy okładce poradnika pozytywnego myślenia. Bez szkody dla wyrazistości jego wydźwięku.

Sęk w tym, że umieranie właśnie nie ma sensu. Jest konsekwencją. Pustym wydarzeniem. Wypadkową niedopracowanego programu typu open source zwanego życiem. Docieramy do czarnego ekranu na końcu i co dalej? Nic. Jesteśmy nieprzygotowani na ciąg dalszy, więc go po prostu nie ma.

Podobno każdy z nas ma zaprogramowane kiedy umrze. Nie ma tu miejsca na przypadek. Mało tego – w życiu każdego z nas przychodzi taki moment, kiedy wiemy że śmierć nadchodzi. Problem w tym, że nie każdy tego momentu dożyje.

Ten zlepek paradoksów obciągnięty skórą nazwany Człowiekiem, rodzi się w krzyku i odchodzi w milczeniu. Oślepiony wiarą znika ostatecznie w mroku. Rzadko kiedy zadaje sobie w międzyczasie pytanie: dlaczego celem mojej egzystencji jest jak najkorzystniej wyglądać przed zamknięciem wieka trumny? Wyjść jak najlepiej na tej ostatecznej fotografii, która wyryje się na krótką chwilę w pamięci garstki żałobników.

Jeśli więc tak jak ja doszedłeś do wniosku, że umieranie nie ma sensu, to zastaw duszę której nie masz w najbliższym lombardzie, a za wyłudzone pieniądze zabaw się tak by pamiętano Cię na dłużej…