Wtulam wzrok w nieznajomych. Bez skrępowania przenikam przez ich tkanki i docieram do ścian czaszki chroniących proste myśli. Znużona zamykam oczy i wchodzę do swojego świata. Loguje zmysły i jestem już w stanie wyczuć ciepło i zapach swojej krainy. Bez ludzi. Bez mowy. Bez cierpienia wywodzącego się od człowieka. Wchodzę głębiej. Nadal mogę reagować na bodźce świata zewnętrznego, jednak nie chce, bo zaraz całkowicie będę od niego uwolniona. W końcu docieram do centrum umysłu. Ciepło nierażącego w oczy słońca ogrzewa mnie, zapach natury pieści nos. Brak tu uczucia głodu, dyskomfortu i odrzucenia. Nie wyczuwalna egzystencja. Niewidoczna postać człowieka marzącego.