Witraże szarlatanów

Trzeba solidnie wychodzić

wszystkie warstwy przeciwstawne

czasami solidarnie podtopić

własną etykietę imienia i nazwiska

do nieprzytomności rozdmuchać przeznaczenie

rozdmuchać do samej nieprzyzwoitości

Życie to zbyt delikatna materia

by je składać w ręce profanów

Trzeba porównać intuicyjnie

duszone pod grubą warstwą potu

idiotycznie przespane jesienie życia

rozwiesić własne odbicie na czterech porach dnia

i zawisnąć w niebie niczym śpiew konającego skowronka.

Szarlatani z kryształu zawsze zapomną

oznaczyć nowo odkrytą ziemię

właśnie w twoim miejscu

i do końca rozgryźć twardego Łazarza

Należy pokonać niefrasobliwy opór kośćca

w dziurce od klucza uwięzić powidoki

i póki nie znikną twarde zmartwienia

zawsze wiedzieć o wiele więcej od nas

nakarmić tajemnicami wieczność

delikatnie wlutować płatki dni

w witraże kalendarzy

w tę jedną wielką przypadkowość

Bezpłciowe

krzykliwe zakończenie

setek napasionych nami po brzegi poranków

i szarlatani z drugiej ręki

na bezpiecznych od zapładniania poduszkach

znaczeni popołudniową drzemką

którzy spomiędzy mlecznych zębów

chcą wydłubać całą dorosłość

na raz przełknąć pył po rodzinnym domu

Potem powinno się przeżyć

choć nie sposób przeżyć

kiedy tulisz się do ciepła z lodu