pod wieczór niebo zstępuje na ziemię

oddaje swoją niewinność oczom ludzi i ptaków

bezkształtną przestrzeń otula mgłą jak szalem

przywiera do niej zastygając w objęciach doczesności

rzeczka trwa w bezruchu

uwięziona w zastygłym korycie

tylko kroplami płynie do źródła

nie zadaje pytań za dnia

całą noc woale mgieł snują się

rankiem oblepiają trawy

szemrzą westchnieniami

jeszcze niepochłonięte przez ziemię

wypatrują tęsknie nieba

przyjdzie dopiero o zmroku w bladej poświacie

spróbuje dosięgnąć lekkości mgieł

odpłynie pełne żalu za ich nieistnieniem