Ryt

Tracę swój raj.

Po wygnaniu łatwiej będzie mnie zapomnieć.

Zanim odejdę, bezpowrotnie,

wyryję w tej kałuży swoje inicjały,

by z zamkniętymi w brudnej wodzie oczami

ocalić, co banalne.

Ryt, który stworzę

jest inny, niż mógłby

i sam nie wie, za kogo się podaje.

W raju utraconym zacina się

nawet obusieczne dłuto.

Ten ryt w połowie pełny,

w połowie niedokończony,

sam siebie nie chce już znać

i ma prawo o tym pomilczeć.

Nic już pewnego poza rajem pod powiekami,

pod którymi ryt przechadza się kilka razy dziennie

z trudem zaciskając zęby.

Nic, co uszczknąłem z raju,

nie będzie pamiątką na dalsze istnienie.

Dłuto nie chce nijak się naostrzyć,

raz za razem.

Wszak Bóg jest nieomylny.

Daje trochę brudnej wody do rzeźbienia.