Szczęście w dziurawych butach

Złocistoczerwony  wielki balon słońca  tryska oceanem

Zalewa moją łąkę i zatopioną głęboko we śnie koralową rafę

pobliskiej wsi

Znów zanurzam się i rozpływam w  rozległej samotności poranka w dolinie bocianów

Czuję wokół czyjąś łagodną dobrą obecność

Czyżby  Bóg

Niebo i ziemia za kilka chwil przebudzą się  po wspólnie spędzonej nocy

Spokojny jakby  nie było na całym świecie krzykliwych

błyszczących bagienek świata macsukpicekscesu

podążam zamyślony na spotkanie z pobliskim lasem

Przez dziury w butach stopy dotykają traw

Aż piszczą z radości roztrząsając na boki kropelki rosy

Ta ich radość przenika mnie całego

Może i śmieszne jest to moje szczęście które czuję

kiedy tak wczesnym rankiem znów płynę

wierną łajbą starych butów  wśród wysepek opuszczonego przez ludzi archipelagu

przez ocean pól otaczający Starą Hutę

To moje szczęście jest tak wielkie że jego źródło wydaje się być niewyczerpalne

Mógłbym się nim podzielić z całym światem gdyby tylko zechciał

a mnie nic by z niego nie ubyło

Wydaje się jakbym zawędrował w świat baśni gdzie wszystko graniczy z krainą cudów

Ale oto koniec dzieciństwa nadbiegają wnuki

Śmieszą ich moje dziurawe buty