Bo widzisz, Twoje serce jest jak taka żelowa perła w moim ręku. Uwielbiam czuć, że jest, uwielbiam dotykać, kręcić, podrzucać, delikatnie odbijać i pieścić. Chcę żeby tu była i troszczę się o nią. Przerzucam z ręki do ręki, aby nie stracić z nią kontaktu, by ciągle była ze mną. Nagle spuszczam wzrok, robię chwilę przerwy i jedno spięcie, mikroinformacja w moich synapsach rozgniata ją w dwóch palcach. I mimo, że wcale tego nie chciałem stało się, na zawsze. Ja też stałem się, na zawsze ten zły, niekochający i niszczący wszystkie iskierki. A przecież gdybyś chciała udałoby się nam naprawić pękniętą perłę, ale Ty rzuciłaś włosami, odwróciłaś się, tupnęłaś nogą a odłamki tajemniczo gdzieś zniknęły, w Twoich dłoniach. A tak wiele planowaliśmy, rozmawialiśmy i milczeliśmy. Tak wiele nas łączyło, bawiło, dzieliło.  Tyle podskoków, pocałunków, warunków.

Tyle Ciebie,

tyle mnie,

tyle nas.