Wiatr włosy  niedbale rozwiewa

Skórę muska swym zimnym oddechem

Dookoła świat głęboką ciszą śpiewa

Roznosi się cisza, odbija echem

Głowa twa troskami zawładnięta

Kłębi się myśl, serce kołacze

Obrazy biegną jak droga kręta

Dusza twa nad losem płacze

Stojąc tak na zboczu góry

Patrzysz w przepaść daleką

Widzisz jak powoli obejmują cię chmury

Otaczają cię swą delikatną opieką

Spabłbyś sam, z własnej woli

Nurkując w powietrza głębinie

Lecąc myślał o swej niedoli

Zanurzając w górskiej dolinie

Z myśli niechcianych się ocknąłęś

Ręką przetarłeś swą twarz strudzoną

Płaczem targnięty się zaniosłeś

Wyzwolić chcesz swą duszę utęsknioną