Zagubione  strofy

Rozkwiecają umysł

Rozkwitając w milion

Wiosennych barw

A czas flirtuje

Z błękitem pamięci

Głosem serca

Recytując czule

Jeszcze raz

I jeszcze…

Spadająca kropla

Pieści  duszę

To –

Co niewypowiedziane

Nie dopisane i –

Już nie zaistnieje

Zatrzymanym słońcem…

Jesteście  niebem

Na którym  jutrzenka

Domaluje strofy.

***

Dziś nastał ten błogosławiony czas, kiedy ludzie  niezależnie od ostatnich trudów i przeszkód odnajdują swą duchową  tożsamość – ochoczo otwierają serca na ów głos minionych pokoleń uświęconej tej ziemi słowem i czynem godnym – czują, jak wewnętrznie potrzebują tego co czyste, co dobre:

Kiedy jodłowe igiełki żywicowym niebem

Kolędową kołderką kryty żłobek i Dziecię

Pierwsza gwiazdka – radość i uśmiech już niesie

W czas Świąteczny, dla świata dla nas dla Ciebie