moja myśl nieustannie krąży 

między wiernością rzeczy zwyczajnych a potęgą słów 

tego 

do którego należała wielkość i prostota 

tego 

który cały świat zamknął w jednym uśmiechu 

tego 

który kochał naprawdę 

Jan Paweł II 

w horyzont swojego życia wprowadził 

cierpienie przyprószone śniegiem zgody 

obmywał je wodą modlitwy 

i bandażował nadzieją 

gdy ból brał górę nad wytrwałością 

biegł na wzgórze do Matki Najświętszej 

jej ręce jak skrzydła 

dawały wytchnienie i poczucie bezpieczeństwa 

cierpienie wystawiało białą flagę 

serdeczny prosty i jasny 

papież 

kapłan 

człowiek 

w chwilach tęsknoty za jego obecnością 

wchodzę na swoje wzgórze modlitwy i z nadzieją oglądam 

`górski wartki strumień 

na fali zdumień...` 

znów jest przy mnie