Wracasz, w pełnej krasie. Super. New age.

Dzięki Piotrze za komentarz:) Ona jest raczej archaiczna, naturalna, pierwotna Wenus :)

Tak: pierwotna Wenus, a właściwie matriarchini-rodzicielka.
Piękny obraz :))) Taki optymistyczny. Luna w złotoróżowej pełni z kulistymi - przy nadziei - drzewami na dalszym planie :))) pośrodku wszechogarniającego ciemnego błękitu :)

Wielka Matka...tak ją widziała W.Szymborska

Wielka Matka nie ma twarzy.
Na co Wielkiej Matce twarz.
Twarz nie potrafi wiernie należeć do ciała,
twarz się naprzykrza ciału, jest nieboska,
narusza jego uroczystą jedność.
Obliczem Wielkiej Matki jest wypukły brzuch
z ślepym pępkiem pośrodku.

Wielka Matka nie ma stóp.
Na co Wielkiej Matce stopy.
A gdzież to jej wędrować.
A po cóż by miała wchodzić w szczegóły świata
Ona już zaszła tam, gdzie chciała zajść,
i waruje w pracowniach pod napiętą skórą.

Jet świat? No to i dobrze.
Obfity? Tym lepiej.
Mają się dokąd porozbiegać dziatki,
mają ku czemu wznosić głowy? Pięknie.
Tyle go, że istnieje, nawet kiedy śpią,
aż do przesady cały i prawdziwy?
I zawsze, nawet za plecami, jest?

To dużo, bardzo dużo z jego strony.
Wielka Matka dwie rączki ledwie ledwie ma,
dwie cienkie, skrzyżowane leniwie na piersiach.
Po cóż by miały życiu błogosłąwić,
obdarowywać obdarowanego!
Jedyną ich powinnością
jest podczas ziemi i nieba

wytrwać na wszelki wypadek,
który się nigdy nie zdarzy.
Zygzakiem leżeć na treści.
Być prześmiechem ornamentu.

Podobna? A te drzewa takie kolorowe, wielogatunkowe. Trzeba mieć wyobraźnię, by to ocenić. Ja mam mieszane uczucia. Wielka Matka podeptała kwiatka. Płodzi i niszczy.

Obraz stylizowany na dzieło z czasów dużo wcześniejszych od powstania mitologicznej Wenus, a bliższych mitologicznej Gai. Biorąc pod uwagę sympatię autorki do natury i jej otwarty umysł, pomyślałem o gajanizmie, takim jakby nurcie new age. Na przekór zwyczajowemu nazewnictwo (Wenus stąd, Wenus z tamtąd).

Możliwe, że to Wenus z Willendorfu

Dziękuję za komentarze. Faktycznie inspiracją do obrazu była Wenus z Wilendorfu :)

Może być... Ja nie mam nic przeciwko Wenus z Gdyni (usprawiedliwiam tylko swój tok rozumowania).

Słowo słów, Obraz obrazów i Rzeźba rzeźb - Matka Paleolityczna. Ideą konstrukcji załączonego obok, pełnego światła i tęczowych barw akrylu 120x100 jest bardzo przemyślana gra koła i łuków = figur/kul - wg paradoksu Banacha-Tarskiego najbardziej uniwersalnych Trójwymiarów nie do pojęcia, choć przecież są!