Szczęśliwy ten, kto nie widzi jak moje szczęście wygląda, bo tym samym nie zastanawia się nad tym, co jest oczywiste. Ale jeśli nawet coś jest niewidoczne, to przecież nie jest niewyobrażalne, a właśnie szczęście jest niewyobrażalne. Wniosek, nie trzeba gonić za szczęściem, nie trzeba nastawać na szczęście, a może nawet nie trzeba mieć żadnego pojęcia o szczęściu. I nie trzeba mieć czasu na szczęście, ani na zastanawianie się nad szczęściem. A co trzeba? Trzeba (czego by nie mieć) mieć szczęście.