Czuję chłód listopada na plecach,

lecz to smutek przeszywa mnie dreszczem.

Składam słowa w modlitwie nad grobem,

wiatr odmówi ją liści szelestem.

Płomyk świecy, światełko dla bliskich.

To wystarczy, potrzeba coś więcej?

Jeszcze kwiat, żywy symbol pamięci,

gorzkie łzy i chusteczka drży w ręce.

Biała brzoza pochyla się nisko,

melancholią do snu Was kołysze.

Płacze ze mną cichutko i rzewnie

szum gałązek, blask ognia i cisza.

Czas milcząco zatrzymał wskazówki.

Ja wciąż stoję i godzin nie liczę.

Tylko w głowie się tłoczą wspomnienia

oprócz nich, nic nie widzę, nie słyszę.

W zamyśleniu dzień odszedł aleją.

Wieczór cieniem zadumy się ściele.

Mały lampion płonący na grobie,

srebrną gwiazdą zaiskrzy na niebie.

Będzie błyszczeć, nim noc nie spłowieje,

a na ziemi ostatni znicz zgaśnie.

W moim sercu będziecie wciąż żywi,

póki ono snem wiecznym nie zaśnie.