Gdy życia podpory wygięte nad stan 

i mury spękane w posadach się chwieją, 

jedyne oparcie w niedoli, co mam, 

to w tobie – ty moja nadziejo. 

Choć kierat głęboko odciska swój ślad, 

a chmury złowieszczo nad głową ciemnieją, 

to wytrwam, gdy tylko pomożesz mi wstać, 

nadziejo – ty moja nadziejo. 

Zbyt często się zdarza, że gubię gdzieś sens, 

a wiary pokłady jak lody topnieją, 

ty wtedy się zjawiasz, przynosząc mi chęć 

do życia dalszego – nadziejo. 

Gdy pustka wokoło wypełnia mi świat, 

a szanse na jutro z dnia na dzień maleją, 

dodajesz otuchy, bym dalej mógł trwać 

przy tobie – ty moja nadziejo. 

A gdy przywołuję wspomnienia sprzed lat, 

dostrzegam, że szybko obrazy płowieją, 

odświeżasz te chwile ulotne jak wiatr, 

by były wciąż ze mną – nadziejo. 

Choć nieraz zanikasz, spowija cię mgła, 

nie odchodź ode mnie cmentarną aleją, 

bo cóż pozostanie takiemu jak ja, 

co żył tylko tobą – nadziejo.

Zbigniew Jaszczyk