`BEZ ZNIECZULENIA` 

dopóki dechy unosił jak skrzydła 

nadstawiał karku bawił proletariat 

wypełniał kruszcem żarłoczne witryny 

poił Dąbrowskim wysuszone gardła 

dudniły skocznie łopotały orły 

zwabiony blichtrem wszelki swój przybywał 

milkli sąsiedzi bowiem na ich ziemi 

biało-czerwone pszenica i żniwo 

rok się liczbami przyjaźnie wymienił 

spoglądam w ekran moje przygód okno 

spłonęły skrzydła zdziadział patriotyzm 

nic tak nie boli jak polska samotność