to jest ta chwila w której wyrywam aniołom pióra ze skrzydeł

powoli i metodycznie maluję powierzchowne emocje  

opuszczając kąciki ust toruję drogę samotnej kropli zwątpienia 

która spadnie pomiędzy białe kłębowisko jak perła 

potoczy się dokądś przepadnie bez wieści 

zapytam może czy boli albo nie zapytam 

bo ból nie ma definicji a ja wierzę  

w namacalnie zmierzalne 

anioły bez skrzydeł