Napadłe serce kołacze, ugięte żądzą wspomnienia 

Nijak nie mogę inaczej, zaklinam jej nów istnienia

Pamiętnym rankiem wiosennym, cudu maja wstawaniem 

Gdym wybrał się zasadzić, na płowe, bezbronne łanie

Jeziorko szumiało barwami, łagodząc surowe wisiory 

Boru – który złym cieniem, jeziorka dotykał kolory

Przywarły w trzciniaste okowy, przewiłem oczyma obrazy 

Naglem zakątkiem głowy, wyźrenił falban rozmazy

Wiły się w drzew gęścinie, rosnąc co krok ostrzejszą 

Hasały w krzewów zrębinie, bliższą i coraz bielszą

Wysnuła zwiewne stopy, malując pejzażem po trawie 

Zbliżała się do jeziorka, zamarłem w pełnej obawie

Cichość zstąpiła kurhanów, w jeziorku, borze i trzcinie 

W mej głowie niczym poeta, plótł pająk o tej dziewczynie