zapodziała się gdzieś miłość przez długich lat parę 

by przypomnieć głupim sercom jakim była darem 

ufna nadal w uczuć głębię przysiadła w zadumie 

czeka choćby na znak mały czy któreś zrozumie 

powszedniała codziennością blakła rocznicami 

a wraz z nią przygasał płomyk już nie podsycany 

kiedy chłód przeniknął dreszczem zziębnięta zadrżała 

dogrzewała ją nadzieja lecz jakże się bała 

o te obie piękne dusze sobie przeznaczone 

teraz smutne niepewnością tęsknotą trawione 

jak im pomóc gdy w letargu gdzieś czułość zgubiły 

by na nowo móc usłyszeć kochana mój miły 

odsunęła się cichutko samotna niechciana 

na wygnanie lub śmierć może została skazana 

nie odeszła mimo wszystko wspaniała cierpliwa 

bo mądrzejsza i dojrzalsza od serc głupich bywa