Twoja SAABinka taka sama,

chociaż rocznika jej przybyło.

Śmiejesz się: - Wartość muzealna!

I słuchać śmiechu znów mi miło.

A nam ząb czasu stępił kanty,

wygładził ostre, przytarł nosy.

Do specjalistów od starzenia

pozapisywał. Lat natoczył.

Rozstawaliśmy się, by wracać.

Dzisiaj ostrożniej rozmawiamy.

Częściej przypadkiem dłoń mą chwytasz,

oboje silniej przestać palić

chcemy fajeczki, no i mosty.

Mówię: - Zmieniłeś się - na plus.

Ty, że to starość jest po prostu,

która wymusza większy luz

i zbliża ludzi refleksjami,

że razem lepiej zdążyć, zanim...

SAABinka znowu nas zabierze

w podróż do blasków na jeziorze,

nim w sen zapadnie każde z nas.

Cóż, lata uczą szanować czas.