Wznoszę - unoszę - podnoszę, zbyt blisko siebie, można by zamienić, bo nie tylko zęby zgrzytają.

Nie bardzo rozumiem dlaczego bohater tego wiersza samodzielnie narzuca sobie trudności. Z wiersza nie wynika jakiego są one pochodzenia?
W pierwszej strofie wyczuwam prawidłowo wyeksponowaną ociężałość bohatera, druga tchnie jakimś optymizmem i trzecia nastrojem zbliża się do pierwszej. Tak to miało być?

Własne kajdany - to własna firma która staje się ............
Wznoszę - unoszę - świadome choć nie wiem czy trafne .

Czyli mamy do czynienia ze zdarzeniami z autopsji. Można się było tego domyślić, czytając wnikliwie ten i inne wiersze. Teraz już wiem na pewno.

Myślisz autorze, że zdrowy zrozumie chorego i zmęczony lenistwem, zapracowanego prawie na śmierć? Bo inaczej nie napisałbyś tego utworu.

zapewne trudno

Wiersz, uważam osobisty. Pokazuje mi czasem moje codzienne rozterki, tak jakby świat nie był taki sam jak kiedyś... Świetna różnorodność klimatu. Dla mnie mistrzostwo

Podnosze,unoszę-etc.Ale wiersz na swój sposób wyjątkowy straszny.

Rozar-tu bardzo ludzie nie lubią prawdy,o ile przypominam sobie słowa JPII -zejdź duchu prawdy,o tyle pewnie duch padnie trupem,jak niektórzy kiedy prawda się OBJAWI.
Nie wiem,czy poznajesz wszystkich z czasów np. szkolnych-ale można paść na twarz,jacy okazują się niektórzy (ci niby bliscy,ale gdzieś dalecy,bo zawsze coś po drodze swoim fałszem spsieprzyli)-huhuhu-"koleżanki"czy "koledzy".

Ale tak jest jak od GŁOWY czepia się ktoś jak CEBULKI WLOSA ciebie-i tu jest zawarta PRAWDA,kiedy nie jest OD SERCA-TEGO OCZEKIWAŁ JPII i STAŁO SIE;jak u Grzeszczuka.

A dziękuję - zapewne jesteśmy narzędziem w rękach Boga