* Dbałość o naszą gwarę i regionalizmy powinna być naszym obowiązkiem, to przecież ważny element naszej, polskiej kultury. Ale pamiętajmy, że czasem regionalizmy mogą spowodować, jeśli nie zdziwienie, to nawet perturbacje ;-)

Dlatego proszę potraktować tę fraszkę... właśnie jak fraszkę, czyli z przymróżeniem oka ;-)

Na Prima Aprilis

Gdzieś w pewnej gminie, hen na Kujawach,

żyje niezwykła, wręcz boska pani,

która spojrzeniem (na pewno boskim)

uwodzi wszystkich, co ją spotkali.

Czar swój roztacza na całą gminę,

jako że wielkość jej sięga nieba

i błyszczy z niebios bardziej niż słońce,

bo także mądrość jej niepojęta.

Kiedy ktoś dozna łaski spojrzenia

(tylko spojrzenia, ani ciut więcej),

to już dozgonnie czci ją i wielbi,

przecież to łaska od gminnej świętej.

Klasy tej pani, mądrości, piękna

nie śmie negować żaden z mieszkańców

i świadczy o tym, rąsnący ciągle,

tłum jej oddanych, wielbiących fanów.

Wszystko jest jasne i zrozumiałe,

choć powstał pewien mały dylemat:

chodzi o słowo, co w gminnej gwarze

ponoć  szacunek w sobie zawiera.

A ten dylemat polega na tym,

że nikt jak dotąd (czyżby nie wiedział?)

z pełnym szacunkiem i uwielbieniem,

- boska szantrapo - jej nie powiedział.

Nie wiem, co myśleć, czy wierzyć znawcom,

którzy  tak ongiś mnie zapewniali,

że w tamtej gwarze słowo szantrapa,

to wręcz komplement, a nie wulgaryzm?

Wierzę, lecz sprawdzam i teraz czekam,

jak wielbiciele boskiej acance

w końcu - szantrapo! - śmiało powiedzą

i udowodnią, że mieli rację.

Ps.

Kiedy chcesz poznać dobrze człowieka,

nie patrz w życiorys, ani w metrykę;

sprawdź, czy potrafi z siebie żartować,

czy też tuszuje wady  skwapliwie.

Tylko ktoś wolny, przyjazny, szczery

zna swoje wady, ale i wartość,

więc nie pompuje swojego ego,

no, bo nie musi fruwać jak balon.