Twirgil stał przed ekranem na ścianie i oglądał uważnie plany budynków wyświetlane z rzutnika na suficie, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Spojrzał na zegarek.

– Proszę.

W drzwiach jeszcze nie urządzonego gabinetu, gdzie stało jedno biurko, fotel i dwa krzesła, szafa i kilka regałów wypchanych dokumentacją, pojawiła się wysoka, ładna, elegancko ubrana blondyna w wieku około trzydziestu lat.

– Dzień dobry – powiedziała, roztaczając nie natrętną woń perfum.

– Witam panią. – Dyrektor wskazał jej krzesło, sam usiadł w fotelu za biurkiem. – Zaprosiłem panią ponownie, bo sprawdziwszy referencje, stwierdziłem, że jest pani osobą, jakiej potrzebuję. Jeżeli zgodzi się pani na dodatkowe warunki, które zaraz pani wyłożę, to cieszę się na współpracę.

Dziewczyna spoważniała.

– Jest pani bardzo atrakcyjną kobietą, a ja jestem żonaty. Bardzo kocham żonę i cenię sobie spokój w domu, dlatego nie życzę sobie żadnych prób kokietowania szefa, czyli mnie. Wiem, w jaki sposób rozstała się pani z poprzednią firmą i pani byłego szefa też znam. I dlatego spodobała mi się pani. Z drugiej jednak strony będę chciał pani urodę trochę wykorzystać. Będą tu się pojawiać ludzie zbyt pewni siebie, od których może wiele zależeć, którzy nie mogą pomóc, ale mogą i chcą przeszkadzać. Nie chcę, żeby ich pani uwodziła, czy nie daj Boże coś gorszego… Ma ich pani onieśmielać swoją urodą, seksapilem i niedostępnością. Akceptuje pani taką rolę?

Dziewczyna z zastanowieniem skinęła głową.

– Poza tym normalna praca sekretarki, bufor przed natrętami, a tu oficjalny zakres obowiązków. – Podał jej kartkę maszynopisu.

Dziewczyna przeczytała.

– Zgadza się pani?

– Tak – odpowiedziała z zastanowieniem. – Mogę jeszcze zobaczyć wzór umowy?

– Proszę bardzo. Po trzech miesiącach podwyżka.

Kandydatka na sekretarkę przeczytała uważnie.

– Nie mam zastrzeżeń.

– To proszę podpisać. Pieczątka, podpis. Pani Soniu, witam na pokładzie. Jutro o siódmej czekam na panią. – Wyszedł zza biurka i podał jej rękę. – A teraz przepraszam, ale mam następne spotkanie.

Kiedy za nową sekretarką zamknęły się drzwi, dyrektor znowu podszedł do planów. Po chwili usłyszał pukanie. Weszło dwóch mężczyzn. Jeden w garniturze, białej koszuli i kolorowym krawacie, drugi młodszy, ubrany niezobowiązująco w koszulkę polo, dżinsową kurtkę i spodnie.

– Witam panów! – Dyrektor uściskał im rękę. – Proszę siadać. Panie profesorze – zwrócił się do starszego. – Jestem pełen podziwu. Jeśli wszystko się uda, będziemy tu mieli perłę, a właściwie kryształ, architektury. Zapewniam pana, że dołożę wszelkich starań, aby zamysł artystyczny pańskiego dzieła nie ucierpiał w realizacji.

– Bardzo się ucieszyłem, kiedy się dowiedziałem, że pan będzie realizował ten obiekt. Mieliśmy już okazję współpracować parę lat temu.

– Pamiętam, pamiętam, most na Preigarze. Też perełka architektury.

– Ale zadanie bez porównania z tym, co mamy teraz. Chociaż warunki terenowe były tam gorsze niż tutaj.

– Wiele się od tego czasu nauczyłem, a i pan nie był wtedy jeszcze profesorem. Przepraszam panów za warunki, ale dopiero się organizujemy, a terminy gonią i pracować trzeba.

– To lubię! Atmosfera rozruchu wielkiego przedsięwzięcia, ludzie chętni do pracy, w początkowych niewygodach, gumiaki w błocie, nocowanie na budowie… – Profesor wyraźnie się rozmarzył.

– Pan jest autorem projektu budowlanego – Twirgil zwrócił się do młodszego gościa

– Tak. I chciałem wiedzieć w czym problem?

– Pozwólcie panowie.

Prezes zaprosił ich do wyświetlanego na ścianie planu.

– Popatrzcie, tutaj jest przewiązka między budynkiem hotelu a budynkiem parlamentu. Tu na rysunku jest długość belki żebrowania 245cm, a w wykazie materiałów 254cm. Która długość jest dobra?

– Dwieście czterdzieści pięć, jak na rysunku. Trzeba poprawić – odpowiedział wyraźnie zawstydzony inżynier.

– Błędy się zdarzają – powiedział dyrektor.

– To nie jest istotny błąd, przecież na etapie realizacji i tak będzie to jeszcze sprawdzane – stanął w obronie swojego pracownika profesor.

– Zgadza się, ale ja chcę, żebyście panowie poprawili to teraz. I zmienili jeszcze coś. Co się stanie, jeśli ten wspornik na rysunku i na wykazie będzie miał nie 60cm, a 90cm wysokości?

– Zasłoni okno – odpowiedział inżynier.

– Proszę to zmienić na 90cm.

– Ale to przecież będzie błąd widoczny na kilometr! – Inżynier oburzył się.

Profesor zaśmiał się.

– Gdybym o panu nie słyszał, panie dyrektorze, to bym się gniewał. A pan – zwrócił się do inżyniera – niech się uczy. Gdyby pan dyrektor nie znalazł tego błędu, to za tę poprawkę by pan zarobił, a potem za poprawkę poprawki. A tak, wszystko zostanie między nami. Wspornik oczywiście wymieni się w dwie godziny, jak przyjdzie pora.

– Koniaczku? – Zaproponował dyrektor.

Po wyjściu architekta i inżyniera dyrektor zalał sobie szklankę kawy rozpuszczalnej, rozparł się w fotelu i zaczął myśleć. Zdawał się drzemać, kiedy rozległo się znowu pukanie do drzwi.

Weszli kobieta i mężczyzna. Dyrektor wstał.

– Witam państwa. – Nastąpiła wzajemna prezentacja i uścisk rąk. – Wygraliście państwo przetarg na ochronę siedziby spółki Prutenia25. To, jak wiecie, jest tutaj, piętro tego pałacu czy kamienicy, gdzie jesteśmy. Do końca tygodnia pokoje będą umeblowane, a państwo wprowadzą swoje urządzenia.

– Jesteśmy na to gotowi, dysponujemy najlepszym sprzętem i wykwalifikowanymi fachowcami. Nie zatrudniamy emerytów, jak inni, tylko byłych wojskowych i policjantów – zaczął się reklamować mężczyzna.

– Wiem. Proszę państwa, bez owijania w bawełnę. Jesteście zainteresowani, żeby objąć ochroną przyszłą budowę, a ja jestem zainteresowany, żeby wiedzieć, co tam się dzieje. Jeżeli się dogadamy, to dostaniecie państwo to zlecenie…

– Jeżeli trzeba, to nasza firma potrafi być hojna… – nieśmiało zaczął gość.

– Nie o to chodzi – przerwał prezes. – Życzę sobie, żeby pańskim zastępcą do spraw ochrony budowy był ten człowiek. – Rzucił na biurko kartonik wizytówki.

– Pan major Roman…, tani nie jest… – odezwała się kobieta.

– Kontrakt też tani nie będzie, poza tym wszystkie dodatkowe rozliczenia między Romanem a mną będziecie bez zbędnej zwłoki i pytań fakturować na spółkę. Pensja Romana i jego ludzi, to wasza sprawa.

– Dogadaliśmy się.