Orzeł

Wiosenka młoda

zanadto się pośpieszyła

przez zimne licho

się męczy

popłakuje cicho

Żurawie się użalają

smutnymi fanfarami

Stadka gołębi rozgrzewają

się nad miastem

zataczają magiczne kręgi

to tu tam fruwając

Jemioły liczne kule

na topoli

z chłodu się kulą

WTEM wszystkie jakie są

ptaki na moment się

zatrzymują i już

ich nie ma

Jakby kto powycierał

po nich bylejaki kurz

Tylko ON Jeden co się

znikąd jakoś pojawił

Wysoko jak nikt

Ponad chmurami

Majestatycznie Rozpostarty

ON to czy nie ON

CISZA DZIWNA TAKA

Zda się nieobecny żaden ptak

Cisza zda się mówić Tak

Tak To JA

ON na chwilę jakby się zatrzymał

Jakby do czegoś celował

coś namierzył CHYBA CHCIAŁ ruszyć

I zamiar w mig rozwiał w jakiejś mgiełce i

Znowu majestatycznie

metodycznie jakby nic się nie działo

Tylko gdzie inne ptaki

się podziały A On

krąg po kręgu zataczając

Coraz wyżej ponad chmurami

i poza chmury

na południe popłynął

Jak tajemnica ciemnoszary wielki

minutę przed południem

W samo południe

może minutę później

gołębie wróciły

potem inne

mniejsze i większe

20 luty 2017