Jej jedyny mąż - to podły gad marny, co nie jest w stanie nawet samego siebie utrzymać przy życiu, leń śmierdząco śmierdzący i zwykły, prosty, jak ta konstrukcja cepu, cham. Wiecznie skłócony z władzami takimi, siakimi, owakimi i z całym światem, który `jemu nigdy nie pomagał` (kłamstwo wierutne, bo sam chętnie, niepytany, szeroko i często rozpowiada dookoła, jak to za tej komuny np. leczono go w takiej dziurze PSM Dzierżążno latami z gruźlicy - podobnie zresztą jak w tamtych czasach wszystkich innych Polaków, po wojnie straszliwie zagruźliczonych - leczono skutecznie i tylko i wyłącznie na koszt państwa, i całe 10 lat darmowo jak to się był kształcił `na hydraulika` i jak to wówczas przydzielano mu kolejne służbowe bezpłatne mieszkania etc.) - wiecznie z realem skłócony, zawsze roszczeniowy wobec kolejnych żon, od własnych dzieci pożyczający na wieczne nieoddanie 20 zł... taki mąż jest jak trzęsienie ziemi, jak tornado! Głupie kolejne jego małżonki, te `blondynki`, jednak wciąż na nowo i wkołomacieju wierzyły przez całe dziesięciolecia, że komu jak komu, ale im to już na pewno tego ich chłopa-cepa uda się i ucywilizować, i na łono społeczeństwa stęsknione przywrócić.

Córka dorosła bardzo chora, stary - mąż-wąż, wszystko idzie nie tak! gorzej: nie ma pracy dla nikogo, a z czegoś trzeba żyć, opłaty za czynsz i nieczynsz wysokie, i leczyć u drogiego bardzo bioenergoterapeuty chore jedyne to ich duże już 30-letnie dziecko mus! Emerytura matki, jak to w budżetówce, lichutka i nie z tej gumy... No, kicha!

Kasia co prawda DWA dni w tygodniu pracuje: w niedziele wte i nazad przeszło 60 km jeździ na raty kupionym `tico`  do zamierającego wielkiego miasta do jakiegoś tam kolejnego w jej CV kościoła, gdzie gra na organach (i ta jej robota - a jakże! - po chrześcijańsku zawsze tylko `na czarno`), w poniedziałki zaś tym samym `tico` wte i nazad dobre 120 km kursuje do jakiejś wiochy i tam uczy dzieciaki szkolne śpiewu. Samochód spłaca, naturalnie, nie stary-ojciec gad, a ta emerytka-matka, matka też płaci za córki wynajętą kawalerkę, bo przecież `dziecko` musi się w tym staropanieństwie swoim kiedyś usamodzielnić.

W strasznym `smoleńskim 2010 roku` widocznie puściły w końcu wszystkim definitywnie już nerwy - i z wielkim tym płaczem kobieta Skała przyszła... do mnie. A ja?? Cóż mogłam jej zaproponować? Ja?? `Słoik dżemu? zniszczone swetry dwa??` Zapytałam... czy chciałaby ze mną pojechać... do Zbyszka? Całe 350 km dalej na wschód od tego naszego `grajdoła`?? Na pewno jak tego tlenu potrzebowała jakiejś odmiany, jakiegoś całkiem innego otoczenia, jakichś wokoło Obcych, którzy już by jej nie szarpali o kasę, o jakieś 20 złotych, nie marudziliby o swoich nieskończonych potrzebach i nie osaczali. Nie znała tych nadwiślańskich stron wcale, nie miała pojęcia, jak to daleko i jakie warunki tam zastanie - jak desperados rzuciła się na tę ratunkową brzytwę-propozycję... i pojechałyśmy.

Była prawdziwie wakacyjna, piękna pogoda, daleka podróż autokarem - z Mądrusią na przyprzążkę - mimo tłoku całkiem przyjemna; mieszkanie puste dwupoziomowe u Zbyszka (który był wypłynął na Mazury) natychmiast zaczęła poduszkami przyozdabiać i po swojemu przemeblowywać, razem ze mną pucować;  słowem, była wniebowzięta i stare prawie 800.letnie polskie z korzeniami i konarami miasto pokochała po prostu z mety, jak swoje. Mówiła, że czuje się tutaj tak, jakby razem z nami się na tych ulicach wychowała (co nie zmienia faktu, że wychowaliśmy się całkiem gdzieś indziej :) Podobało się jej wszystko: czcigodna starówka z klasy `Zero` zabytkami, tramwaje, promenada nad Wisłą, w oddali przełom rzeki i pejzaże, most, ogród botaniczny i teatr... Kiedy mówiłam jej, że miasto to w czasie wojny w 75% leżało w popiołach i gruzach, widziałam po jej oczach, jak bardzo ją to zabolało...

W sumie spędziłyśmy w ten sposób magiczne dwa tygodnie - i kobieta Skała wróciła `do siebie`...