strojna pani jesień 

pachnie przyjemnie wokół

owocami i lasem

zapachem pól łąk 

pełnych barwy życia 

zagląda do bram w starym parku 

latarnia stara jak staruszka 

oświetla aleję od lat kolorowe liście 

miejsce spotkań młodych 

kroki niegdyś strzelały

a wino płynęło do głowy

i z powrotem 

pozwoli zanikają smutki 

ptaki odleciały gdzieś na południe 

rodzą się wspomnienia 

z zachodem słońca 

pozostał czas zadumy i refleksji

wyczekiwana białej zimy 

gdyby tak samemu odlecieć 

choćby jeden raz powrócić 

wczesną wiosną 

odpłynąć rankiem 

szkoda że nic nie gramy 

po tych samych strunach 

nasze piosenki są takie różne 

melodie podobne inny sens 

płyniemy po przeciwnych stronach 

kołysze łódką ta sama woda 

myśli całkowicie inni tylko 

czasy te same 

te same kołyszą smutki 

małe niechciane 

w melancholii dźwięku 

zanurzone kołnierze 

ciepłe płaszcze i palta 

te słowa wrednie 

odchodząc od siebie 

nie pasują do nas