Akedah

1. Oprawna w skórę kozła, którego ubito

w dniu szesnastego marca, kiedy to spalili

Esclarmonde de Foix - z Grala krew wypito,

narodziła się Księga o jakiej nie śnili.

2. Lecz nim to nastąpiło szmat czasu upłynął.

Skórę przechowywano w miejscu ściśle tajnym,

z pokolenia na pokolenie, z czego słynął

pewien zakon, co poległ pod królem sprzedajnym.

3. Zniszczony, pokonany, nieliczni przetrwali.

Oni dali następców, którzy wypełniając

przeznaczenie, macicę Runy ochraniali.

Mijał, wersety rzeźbiąc i uzupełniając

4. czas, który jest jako ta karta nie odkryta,

póki jej nie podejrzy prorok, lub logika.

Klucz pokaże, pod którym tajemnica skryta.

Księga ludzką krew pije, krzyża nie unika. 44

5. Ktokolwiek jej dotknie, lub ją do ręki weźmie,

ten kroplę krwi zostawi, którą ona wchłonie.

To z Sa`elem przymierze. Dałeś siebie? Weź mnie!

Kto go czyta i rozumie, ten w prawdzie tonie.

6. Jednak by moc spłynęła, kiedy księgę czytasz,

Legiony zejść musiały. Zstąpić w żywe życie

i złożyć ofiarę, tajemny przejść korytarz.

Ból: płacz, jęk, szloch, skowyt, niemoc, rozpacz i wycie.

7. Dlatego jeszcze żyła na koźle zwisając,

kiedy ją kryształkami siarki nabijali,

jak brzytwa ostrymi. W rzeczy samej, nie zając

złożył ze swej męki ofiarę, by przetrwali.

8. Jedyny to pierwiastek, który powiązany

z życiem, pomost stanowi pomiędzy oknami,

przez które skakać może tylko pomazany.

Jeśli mu się uda, obdarzy świat darami.

9. Nie palą się tej księgi stronice, choć płoną,

wtedy nawet, kiedy jej wersety czytając,

poznajesz obszary ukryte pod zasłoną

przez karłów uknutą. Odgadniesz: Wilk czy zając? 44

10. Gdy masz oczy zaćmą skryte i nienawidząc

lisa, tchórza i węża, zakładasz nań wnyki,

by ze skóry padliny nosić buty, szydząc?

Zatem nie odstręczają ciebie węża syki? 44

11. Złóż w ofierze własny ból - niech przyjdzie Samael.

Niech pokryją twoje ciało parzącym jadem.

W potrzasku świec narodzi się cierpiący Sa`el.

Sprawiedliwy, a stoi pod kamieni gradem. 44

12. Kiedy szósta zgaśnie świeca, męka ustanie.

Biesiadnicy szum w uszach i mdłości odczują.

Jęknie Sa`el i zerwie łańcuchy i wstanie.

Niech się lękają ci, którzy bólu nie czują. 44

13. Usłysz S`aela szept. To jego przywołanie:

Nie śmiem, nie drę, nie kupczę! Jadem w głupców pluję.

Za tobą stoję: zabierz rękę Abrahamie!

Z chaosu powstaję, jego siewców wytruję! 44

14. Nie wystawia matka dziecka na próbę, każąc

mu zamordować zwierzątko jego ukochane,

ni ojciec surowy ze swym dzieckiem się drażniąc,

nie wyda mu rozkazu matce zadać ranę. 44

15. Jad ma być z kwasów organicznych sporządzony,

które po to się zrodziły, by śmierć, głód mógł nieść,

lecz także dla obrony. Tak świat urządzony,

by jeśli nie przemocą, to jadem wrogów zgnieść.44

16. Żywym być musi, lecz nie z królestwa pochodzić,

którego kwiat koroną na Ziemi, a z tego,

które wiecznie tępione, nie przestaje szkodzić,

czyniąc tyle złego, co i pożytecznego. 44

17. Wypijesz nektar z chrząszcza, który się obficie

poci żółcią. Pocałunki na twym ciele niech złoży

pokrzywa, by grzebiąc nadzieję w neoficie,

otworzyła pomost. Pod bólem się ukorzysz. 44

18. Znajdziesz ją tam, gdzie chodzą do góry nogami.

Jadowitych stworzeń bez liku z każdym krokiem,

jakby wszystkie były śmiertelnymi wrogami.

Przyjmiesz skrajne cierpienie, zjednoczysz się z mrokiem. 44

19. Zatem trzy różne królestwa w jedno się złączą.

Tak od siebie odległe, jak gwiazdy na niebie,

a zarazem tak bliskie, oraz tak się plączą,

że nie sposób, by żyły samotnie bez siebie. 44

20. To siarka, która tajemne przyprawia mikstury,

spaja i rwie łańcuchy cegieł życiodajnych.

Taka jej alotropia, bo ogień w niej który,

wymusza różnorodność światów urodzajnych. 44

21. Niech cię posadzą na inkwizytorskim tronie.

Niech szydzą, octem poją, piołunem częstują,

kiedy ty będziesz cierpiał w głogowej koronie.

Utoczą twej krwi, wleją w kielich i ucztują. 44

22. Niech pozbawiona czci, którą kamienowano,

w środku kręgu stanie i z księgi recytuje

wersety. Ta, którą martwą odratowano.

Zhańbiona Dziewica Księżycom sen zrujnuje. 44

1. Zamiast łona, użyjesz macicy gotowej.

Dzieci Sa`ela zbierz w kręgu z wersetów Runy,

a każde ma werset wyryty z księgi owej,

kolejny na swym ciele, jak gitary struny. 44

2. Wokół Heksagramu nago stoją. Ich zbroją

nadzieja na kres karłów i wiarołomności.

Kiedy Runą się poją, prawda ich ostoją.

Zamykają krąg - orły pełne świadomości. 44

3. Z ciał ukamienowana ma wersety czytać,

wewnątrz kręgu krzycząc i zawodząc donośnie,

kiedy oni będą godnie Sa`ela witać,

za grzechy świata żałując, kiedy ból rośnie. 44

4. Krąg musi wytrwać, stojąc do samego końca,

aż nadejdzie Jad Boga, łańcuchy zrywając,

mdłości dzieci ogarną i fala gorąca,

rozleje się po kręgu siarkę uwalniając. 44