Bóg wie gdzie 

czasami (wręcz) nigdzie 

syte trwanie wbrew trwaniu 

zachwyt jego udziałem 

w momencie najmniej stosownym 

pod podpuchniętymi powiekami 

od zbyt dawnych snów 

takiej chorobliwej ułomności 

(jedynej bożej zapłaty) 

gdzie pojawia się nicość 

już nie do odpuszczenia 

Bóg wie dokąd wykrzyczeć swoje 

gorzkie żale 

przechować głuchonieme refleksje 

zanim ktoś nas podmieni 

na dwoistą wielokrotność 

startych do krwi 

nic nie znaczących  

wydarzeń 

Nawet w snach ogromnieją 

ciemne kalkulacje 

i mechaniczne zgrzyty 

ułomnych powiek 

Puchnie identyczne do wczorajszego słońce - 

powidok ze światła 

opuchły niczym niewyraźny detal 

wieczna dwoistość wiary 

w zachmurzone niebo 

Poznań, 29.03.2017r.