Chwilę trwam 

w dokładnie wyważonej euforii - 

w powijakach 

Nie ma tutaj odkupienia 

żadnego mimo to 

jest ulepek bata 

popędzającego cyferblat 

Zdrewniała chwila 

której odwilż dyszy ciężko 

(raz na jakiś czas) 

nie próbuje wyjaśnić 

czego nie potrafi wyjaśnić 

Niczym rozhuśtany na nici pion 

bandażuję euforię  

w gazowe pieluchy - 

zostało zaledwie jedno popołudnie 

do kolejnej nocy 

która zachybocze otwarta na oścież 

na pieluchach z młyńskich kamieni 

Ucząc się nowoczesnej nadziei 

nie umiem ogarnąć 

czego jeszcze nie umiem 

Zmierzch odpływa z pamięci 

Nie biorę mu tego za złe 

wiem 

chwila za chwilę zdechnie.