Miłość jest dwusłowem

bajką i poezją

nieskończonością śpiewu

bez zbędnego fałszu,

gdzie nawet

zeszyt do nut

jest niepotrzebny.

Wita od progu

radością zmęczoną

trudami losu,

chwyta za serce

i głębokością drąży ciało.

Wprawia wszyskie neuklony

w ruch niebieskości

i nie ma miejsca na nic.

Jest jak owoc,

który spływa po sercu

sokiem życia

i balsamem na bolączki

tego złego,

co gorzkim zwierciadłem

nieprawdziwie dotyka.

W ogrodzie rozkoszy

zrywa tylko dojrzałe owoce,

bez robaka drążącego

i spogląda na drzewa,

gdzie wietrzyk liścmi wzdycha.

Zakrywa bezwstydny rumieniec

grzechu, na pozbycie kary

bożej podszytej

własną niemocą.