Cztery, cztery

Przemierzam niemal co dzień,

do i od Ustki, od i do Ustki,

cztery szlaki. Przeplatają

się one ze sobą, jak czasami,

jedna osoba z drugą, trzecią

i czwartą, osobą...

Samochodowy, najtwardszy,

ale może i najdalszy, asfaltowy.

Rowerowy, coraz bardziej

postępowy, niewątpliwie także,

od pierwszego, bardziej zdrowy.

Pieszy, także bardzo zdrowy,

który musi cieszyc tych, co auta, albo

roweru nie mają, lub tylko może cieszyć

tych, co auto lub rower mają, ale auta,

ani roweru,nie dosiadają.

No i wreszcie, szlak konny, chyba

elitarny, bo najmniej popularny, ale

bywa, że czasem po wydeptanej obok

poprzednich szlaków,  przez kopyta końskie,

ścieżynie, jeden za drugim, konik, jakby płynie.

A na nim podryguje kilkunastoletnie dziewczę,

czy chłopię, w kasku,

w cieniu, lub w słońca blasku.

A wszystko to w, lub na,

czerech lasu piętrach, jakby trwa

i przemija, zarazem...

A u podnóża tych pięter czterech lasu,

króluje i czuwa, O Boże!

Najpiękniejsze ze wszystkich na świecie,

morze! Może małe i płytkie.

Ale Bałtyckie!