pod murami

w szkle i w pyle

w błocie

które nagle łka

z krwią na wargach

żywą chwilę

twoją twarz spowiła mgła

kiedyś

a to było dawno

miałaś usta oczy nos

uśmiech ostygł

wzrok wyblaknął

podmuch rzucił cię na stos

nie zdążyłaś

spojrzeć na mnie

nie zdążyłaś

przez ten ból

do dziś nie wiem

kto cię zabił

kto rozmazał

obraz twój

wcześniej biegłem przez Żoliborz

dech zapierał pył i swąd

przepaść mi otwarła

przyszłość

rzucił mną o ziemię grom

niezastygłej krwi na wargach

strumyk wartko płynął w świat

i spłynęła z ust mych skarga

osiemnaście lat

nie żyjemy

nie biegniemy

nie unoszą nas skrzydlaci

ty i ja

i tamten dom

który kształt na zawsze stracił