Symfonia Tartaru

1. Oczekiwanie

Wstąpiłem do Tartaru, gdzie mnie oczekują.

Trzęsącymi się dłońmi odsłaniam kotarę,

za którą niewiniątka odbywają karę.

Jęczą, spazmują, widać kaci nie próżnują.

Wtem widzę krąg z pośladków, nagich jak Bóg stworzył.

Wszystkie jędrne, soczyste, nutami zbrukane,

jeszcze czuć spaleniznę - świeżo wypalane.

A w środku kat - dyrygent, będzie je batożył.

Stoję!... Jak cicho!... Słyszę ich serca bijące,

których rytm się wyrównał, w bezruchu czekają.

Słyszę krótkie oddechy, słuch wytężam chciwie,

wpatrując się zachłannie w te nuty wijące.

Nie mogę się doczekać, gdy anioły łkają.

Wreszcie, nie w snach natrętnych, żywo i prawdziwie.