IV

I oto wczesnym świtem

W godzinie śnionej mitem,

Gdy skroś tumany rannej mgły

Ciut-ciut widoczne brzegi Cny,

Gdy tylko krzyż soboru

Ozłocił róż Aurory

I - ciszy znany wróg -

Wciąż jeszcze spał Bakchusa lud,

......................................................

......................................................

Z zachodniej strony i szóstkami

Wkroczyli w Tambow już ułani.

Trębacze w siodłach kołysani

Z *Dwóch ślepców* grali słynny marsz.

--------------------------------------------

UWAGA

Od tłumacza: linie wykropkowane to luka w zapisie u samego M. J. Lermontowa. Puszkin swojego *Jewgienija Oniegina* pisał strofami 14.wersowymi. Tutaj zabrakło tych właśnie wykropkowanych dwóch wersów.

W *Dedykacji* do *Tambowskiej heroini* Autor wyjaśnia Czytelnikom, że jest oskarżany o bycie epigonem tylko dlatego, że swój poemat pisał *oniegonem*, co dla niego jest jakąś total bzdurą, i całkiem mu to wisi i powiewa (czyli *wsio rawno*). Jak u nas Mickiewicz i Słowacki, tak w carskiej wciąż wtedy Rosji Puszkin i Lermontow byli rówieśnymi sobie na szczytach Olimpu Wieszczami.

Za wywrotowy buntowniczy manifest (napisany tuż po strasznym dla Rosji duelu Puszkina) pt. *Śmierć Poety* car skazał Lermontowa na zesłanie.