wciąż podążam za nim choć nic nie wiem  

o istnieniu po drugiej stronie światła nadchodzi  

ciemność zjawia się  

coś czego nie można opisać słowami

niczym łuna wznosi się to znów opada 

a jego drżący głos błądzi między chmurami  

po czym rozprzestrzenia echem

woła wskazuje drogę czasami  

schowany w blasku księżyca 

lśni niczym sen rozsypuje kosmiczny pył  

który istnieje tylko we mnie

więc – nie odwracaj ode mnie wzroku przybyszu

bo zamieni się w błoto z którego

powstanie kruchy posąg

rozpłaczę go i zniknę