XXXVII

I patrzy na nią wzrokiem

Łaskawego lwa tygrysim,

To z płomiennym mrokiem,

To znów ogień w oku tli się.

Jak to płótno blada, zagubiona

W zmiętym peniuarze przed nim - ona...

Widział, jak się waha, jak odwaga kona,

Może chwilka, i zwycięży miłość...

Nagle wstyd niepowstrzymany

Zalał Dunię swą przemożną siłą -

Cała nią spłonęła, odepchnęła go

Precz od siebie, mówiąc: *Dość!

Proszę wyjść! Nie chcę tego słyszeć!

Tam są drzwi! Czy mam może krzyczeć!..*