podobno błądzę, gdy zdzieram 

ze świata aksamit obnażam skorupę. 

lecz to nie ja jestem naga.  

w niedopowiedzianych słowach 

wchodzę w markotne krajobrazy 

zakleszczam się pomiędzy  

nawiasami - a tam, słodkodławiący  

gniew zrósł się z korą 

starych drzew  

i tylko po korzeniach  

można wejść do nieba  

a wieczór - tak pięknie pachnie. 

agonalnie. cały we wzory wchodzi przez  

potylicę noworodka 

uważaj: to jego rytm wbija się w smog 

odtwarza w pętli i jest uczulony na bliskość  

bo nie jestem tkliwa