usłyszałam, że już nie ma w życiu celu,

nic nie wyszło, zatem po co i dla kogo.

że bez sensu się kołatać zamiast przeżyć.

więc zjeżyłam się, zerkając nań złowrogo.

bo, do jasnej ciasnej, cel jest w tych stwierdzeniach -

a właściwie w znalezieniu antytezy.

(tu już szukam stosownego odwrócenia -

przecież motto w takich kwestiach mieć należy).

w międzyczasie poszłam upust dać zjeżeniu -

aż po filtr wentylowałam chwilkę sprzeciw.

bo na diabła się poddawać zrozpaczeniu?

ja tam wolę rzucić tekst, że jakoś leci

i że nie jest nigdy tak, żeby nie było.

i że radzę sobie nawet, gdy nie radzę.

a na brak miłości - potencjalna miłość -

no i zawsze mam to zdanie na uwadze:

nie obiecał nikt, że będzie prosto, łatwo.

jest jak musi, jak się piwo uwarzyło -

za plecami ciągnie się na smyczy zaszłość,

a ja zbieram w sobie (choćby wątłe) siły.

i na przekór, i do przodu, na złość fatum!

cel: nie poddam się, bo czemu, skoro jeszcze

czuję opór w sobie, pamięć woni fartu.

w nozdrza wpada życiodajny haust powietrza.

po tym hauście odnajduję wreszcie myśl,

którą toczę jak armatę (warto żyć!):

`A gdy serce twe przytłoczy

myśl - nie warto,

z łez ocieraj cudze oczy,

chociaż twoich nie otarto`*

-----------------------------------------------------------

*cytat - M. Konopnicka